Vanmorgen namen we afscheid van San Francisco in mineur. Bij ons vertrek merkten we enorm veel daklozen op. Enkele straten verder van ons hotel zagen we er meer dan 100 in een lange rij aanschuiven op het voetpad voor een bakje koffie. Opvallend was wel dat er opmerkelijk weinig vrouwen stonden en geen kinderen. De werkloosheid is hier enorm groot vertelde de taxichauffeur ons gisteren. Men probeert er volgens hem wel aan te werken door benifietacties op touw te zetten en hen een slaapplaats en douche aan te bieden voor €2 per dag. Jammer genoeg zijn velen onder hen verslaafd aan drugs en is zelfs die €2 te veel voor sommigen.
Bij zo'n beelden sta je dan toch even stil als je weet dat je zojuist lekker gegeten hebt en je zoon gewoon een boterham op zijn bord liet liggen.
Een uurtje later kwamen we aan in San Jose bij het
Winchester Mystery House. Deze villa is niet volledig op foto vast te leggen, zo groot is het.
Het werd gebouwd door een weduwe (Sara Winchester) die het liet bouwen na de dood van haar dochter in 1866 en haar man in 1881. In die periode was de vrouw enorm depressief en raadpleegde ze een medium die haar vertelde dat ze achtervolgd werd door geesten van mensen die gedood waren met Winchester geweren. De enige oplossing hiervoor was om haar huis te verplaatsen en constant te verbouwen zonder stoppen. Dat deed de vrouw dan ook van 1884 tot haar dood in 1922. Zij stierf in haar slaap. Het resultaat is een huis met 160 kamers, 361 trap trappen, 10000 ramen, 3 liften en 47 open haarden. Toch had het huis maar 1 douche. Het gekke aan dit huis is ook dat er trappen in zijn die nergens toe leiden en deuren die wanneer je ze open doet in de muur gemetseld zijn. Het cijfer 13 en spinnenwebben waren haar geluksbrengers vandaar dat je die geregeld in het huis terugvindt. Ongelooflijk maar het is een ware doolhof. Haar personeel had een plan van het huis want wanneer ze op een soort lichtknopje aan de deur van haar kamer duwde moest hij/zij haar in het huis kunnen vinden via een nummersysteem en plan. Geregeld kregen ze een ander plan van het huis daar er constant aan verbouwd werd. De dame was schatrijk en had enorm veel personeel. Toch waren wij van dit huis niet onder de indruk. Misschien omdat het niet realistisch over kwam en volgens ons niet in te leven valt. Het heeft volgens de Amerikanen een unieke geschiedenis en is dus ook erkent als historische plaats (nummer 868). Jammer genoeg mochten er in het huis zelf geen foto's genomen worden. Toch enkele foto's bij de inkom.
Onze weg zetten we verder door het dal van de bergen. Niets anders dan zeker 2 uur niets anders dan akkers en nog eens akkers. De groetenteelt is hier enorm groot. Op de hellingen van de bergen zagen we niets anders dan wijngaarden. Ja, Californië is er dan ook om bekend. Net zoals in Frankrijk hebben deze boeren hier zo hun eigen wijnchateauke. Welliswaar in een gewoon Amerikaans huis.
Daarna kwamen we in een godverlaten streek aan de kustlijn met enkel zwarte en bruine koeien op de bergflanken. Onze volgende stopplaats na zo'n 3 uur rijden was
Hearst Castle. Bij aankomst op bestemming begrepen we niet goed wat er zo overweldigend aan was. We hadden wel niet door dat dit eigenlijk maar de vertrekhal was van de bussen die naar de top van de berg reden. Om de 10 minuten vertrok er een volle bus met toeristen naar het topje van de berg.
Hier stond een prachtig paleisachtig landhuis met een Neptunus zwembad dat er gebouwd was door een schatrijke zakenman Randolph Hearst. Hij had op het hoogtepunt van zijn loopbaan 26 kranten, 13 weekbladen en 8 radiostations en vele andere aanverwante bedrijven in zijn bezit.
Volgens ons wist de man niet eens hoe rijk hij was want dit overstijgt alles. Hij begon met de bouw van dit project in 1919 en tot 1947 heeft men er met tussenpozen aan gewerkt. Vooral het Neptunus zwembad buiten en het Romeins zwembad binnen deden de kids watertanden. Jammer genoeg zat er geen zwembeurt in begrepen in de tour. Ons sprak vooral de eetkamer in het grote huis (met 115 kamers) aan. Hier stond zelfs zilver uit Vlaanderen op de lange zaaltafel en hingen enorm grote wandtapijten aan de muren. In zijn tijd had de man zelfs een hele zoo (een ijsbeer, zebra's,...) op de berg. Je kan niet gek bedenken of hij had het. Nu zijn er enkel de zebra's en de koeien die we te zien kregen. Toch is het is heden ten dagen een state park.
Van hieruit was het nog eens 3uur rijden naar ons Hotel Hilton Garden Inn. Een vermoeidende trip door de bergen zeker wanneer je weet dat het 5u30 was toen we vertrokken bij Hearst Castle en het donker geworden was. De rondleiding had 2uur geduurd maar was de moeite waard. De tocht door de bergen viel gelukkig mee door de goede baanreflectoren.
Gelukkig konden de kids wat slapen in de auto. Na 7 uur autorijden zijn ook wij moe.
Morgen... op naar Las Vegas!
Hoe we dat hier hebben gefikst? Vanmorgen zijn we om 7u30 opgestaan om als eerste bij de Reginal Justice Center Clark County Clerk te zijn voor ons Marriage License op te halen dat we nodig hebben om hier te trouwen. Ze hadden ons verteld dat het enorm druk zijn en het om 8u open ging en open was tot 24u 's nachts dit 7 dagen op 7. Trouwen is hier een echte business als je ziet hoeveel Wedding Chapels er hier zijn. Je hebt er hier in verschillende soorten; een klassiek kapelletje, een drive-inn, eentje naast de M,... Je kan het haast gek niet bedenken!
